Spacer, który z założenia powinien być wspólnym doświadczeniem, zamienia się w przeciąganie liny. Opiekun nerwowy, pies sfrustrowany. A przecież smycz nie jest narzędziem walki, nie powinna boleć ani dłoni, ani psiego karku. Powinna być mostem. Cienką linią, która nie dzieli, lecz łączy.
Dlaczego więc tak wielu z nas doświadcza codziennie sceny przypominającej tor przeszkód? Dlaczego wciąż widać na ulicach psy ciągnące jak lokomotywy i ludzi zniechęconych do samego wyjścia? Bo coś poszło nie tak. Bo w naszej wyobraźni spacer to tylko obowiązek, szybkie „wyprowadzenie”, a nie lekcja uważności, komunikacji i relacji.
Czy nie masz czasem poczucia, że Twój pies pędzi, jakby gonił niewidzialny cel? Że ty jesteś jedynie balastem, który musi się za nim toczyć? To nie przypadek. To sygnał. To lustro, w którym odbija się cała Wasza codzienność.
I w tym miejscu warto zatrzymać się na chwilę. Zapytać samego siebie: „Kto prowadzi kogo? Czy ja naprawdę daję mojemu psu to, czego potrzebuje, czy raczej sam biegnę w schemacie, którego nawet nie rozumiem?”. Bo jeśli spacer zamienia się w pole walki, jeśli smycz jest napięta od pierwszej sekundy do ostatniej – to znak, że coś trzeba zmienić.
Skąd się bierze napięta smycz
Czy pies naprawdę „musi” ciągnąć? Czy to kwestia charakteru, temperamentu, rasy? A może my sami – często nieświadomie – uczymy go tego zachowania?
Przyczyna napiętej smyczy bywa banalnie prosta. Pies wie, że świat jest pełen zapachów, bodźców, ruchu. Każdy spacer to dla niego ocean informacji. Nos psa pracuje jak radar, który rejestruje wszystko, czego my nawet nie zauważamy. I teraz wyobraź sobie: Ty chces...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Wydania czasopisma "Pies z Charakterem"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej
- Zniżki na konferencje i szkolenia
- ...i wiele więcej!
