Wspólne wyjścia do lasu są szansą na naukę psio-ludzkiej rozmowy, w wyciszającym otoczeniu, z dala od nie zawsze przyjaznych ludzi. Leśna sceneria wpływa kojąco na psa i jego przewodnika, odciąża zszargany układ nerwowy, odsłania dobre strony natury.
Ludzie przypadkowo zauważyli, że część wilków podchodzących pod ich osady wykazuje mniejszą agresywność. Udało im się oswoić niektóre łagodniejsze osobniki, a potem zaczęli dobierać do rozmnażania osobniki o pożądanych cechach. Rezultatem tych działań jest gatunek zwierząt najbardziej zaprzyjaźnionych z ludźmi i najmocniej im oddanych.
Reakcje psa na otaczający świat, również na własne wewnętrzne odczucia, są nieraz zagadką godną samego Sherlocka Holmesa. Behawiorysta często więc wciela się w detektywa, który po nitce do kłębka dociera do zakamarków psiego umysłu.
Psy są całkiem nieźle przystosowane do nadążania za zmianami zachodzącymi w środowisku, które dzielą z ludźmi. Trzeba im jednak na to pozwolić i zrozumieć, jak te wszystkie transformacje wpływają na ich psychikę.
Ciało psa to świetnie funkcjonujący mechanizm, z wieloma podzespołami, które w wypadku awarii jednego z nich starają się nadrabiać deficyt. Co się zatem dzieje, gdy zawiodą oczy, uszy albo nos? Czy pies jest w stanie wtedy w miarę normalnie żyć?
Od dawna wiemy, że psy odczuwają różne emocje. Sami to widzimy, gdy nasi pupile wpatrują się w nas z absolutnym oddaniem i miłością albo gdy okazują prawdziwą zazdrość o nowego członka rodziny lub kolejnego zwierzaka w domu. Czy jednak psy są zdolne do uczuć wyższych? Co na ten temat ma do powiedzenia współczesna nauka?
Wstajesz rano, otwierasz oczy, bezwiednie drepczesz do kuchni, wstawiasz czajnik, pijesz kawę, przeglądając internet, czytając wiadomości, albo po prostu rozmawiasz z towarzyszem codziennego zwyczaju – nie ukrywajmy tego, często jest nim Twój pies. To Twój codzienny rytuał, jeden z wielu, który wykonujesz mniej lub bardziej świadomie w ciągu każdego dnia, schematyczne i powtarzalnie.
To zdumiewające, w ile różnych strategii ukrywania strachu wyposażyła matka natura naszych czworonożnych pupili. Jeśli nagle chcą się bawić i nas zaczepiają, powinny się nam zapalić lampki alarmowe, może to bowiem być znak, że coś je poważnie zaniepokoiło albo nawet przestraszyło.
Pisząc o Maluszku, mam na myśli każdego psa, który bardzo się boi. Gdy spojrzycie w jego oczy, gdzieś w głębi zobaczycie małe, skulone, przerażone, próbujące przetrwać szczenię. List kieruję do tych, którzy na co dzień borykają się z wyzwaniami, jakie stawia przed nimi wspólne życie z psem uznawanym za „lękliwego”, „reaktywnego”, „wycofanego”, „trudnego”.
Wiele psów cierpi z powodu fobii dźwiękowej. Można im pomóc przez mądre i świadome wychowywanie szczeniąt. Czy jednak można coś zrobić, jeśli fobia zwierzęcia nigdy nie była leczona? Jakie znaczenie ma tutaj integracja sensoryczna?
W relacjach z psami, zwłaszcza w zabawie z nimi, musimy okazywać im szacunek, dbać o równowagę sił i nie próbować dominować. Zmuszanie do aportowania czy wciskanie do psiego pyska zabawki na pewno popsuje nie tylko atmosferę zabawy, ale także naszą wspólną relację.
Wyobraźmy sobie, jak musi się czuć nasz pies, gdy zaprowadzimy go do śródmieścia, centrum handlowego czy na imprezę. Zewsząd atakują go głośne dźwięki o ogromnej skali tonów i natężenia. Skutek może być taki, że pojawią się u niego objawy strachu lub nawet fobii.
